Neubelt Władysław Józef (1879–1965), aktor, reżyser. Ur. 1 II w Sokołowie Podlaskim lub 5 II w Warszawie, był synem Józefa i Katarzyny Czeszajko. Ukończył gimnazjum klasyczne w Siedlcach i szkołę dramatyczną w Warszawie (1900). W l. 1900–5 występował w Teatrze Ludowym w Warszawie (debiut 22 IV 1900 w „Majstrze i czeladniku” J. Korzeniowskiego), później kolejno w Teatrze Miejskim w Łodzi (sezon 1905/6), w Warszawie: w Teatrze Małym (1906–11, 1914–18), w Teatrze Artystycznym (1911), w Teatrze Zjednoczonym (1912), w Wilnie (1913–14), w Teatrze Polskim i w Małym w Warszawie (1918–26). Następnie grał w Teatrze Miejskim w Lublinie (sezon 1926/7), Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie (1927–9), ponownie w Warszawie: w Narodowym i Nowym (1929–31), Polskim, Małym i Letnim (1931–2), w Teatrze Miejskim w Wilnie (1932–7) i do wybuchu wojny znowu w Warszawie: w Teatrze Malickiej (1937) i Teatrze Polskim (1938–9). W czasie okupacji, którą przebył w Warszawie, był kelnerem w kawiarni «Gospoda Włóczęgów». Po powstaniu warszawskim 1944 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie po wojnie, w r. 1945, występował krótko na scenie Teatru im. J. Słowackiego. W t.r. przeszedł do Teatru Polskiego w Poznaniu i pozostał tam do r. 1948 w charakterze aktora i reżysera. Od sezonu 1948/9 był w zespole Miejskich Teatrów Dramatycznych, później – Starego Teatru im. H. Modrzejewskiej w Krakowie. W r. 1961 ustąpił ze sceny. N. grał głównie role charakterystyczne, a kreowane przezeń postaci cechowały «na aptekarskiej wadze odmierzone wszystkie szczegóły i wszystko z roli wydobyte, co się wydobyć dało, dla celowości wyrazu» (A. Grzymała Siedlecki). Jego wybitniejsze role to: Prezes („Wyzwolenie” S. Wyspiańskiego), Dziad i Żyd („Wesele” Wyspiańskiego), Poloniusz („Hamlet” W. Szekspira), Tubal („Kupiec wenecki” Szekspira), Król („Mazepa” J. Słowackiego), Dyndalski („Zemsta” A. Fredry), Kapelan („Damy i huzary” Fredry), Łatka i Twardosz („Dożywocie” Fredry), Pagatowicz („Grube ryby” M. Bałuckiego), Liapkin Tiapkin („Rewizor” N. Gogola). Reżyserował m. in. „Moralność pani Dulskiej” G. Zapolskiej, „Pana Beneta” Fredry. Gral role filmowe, m. in. w „Dziesięciu z Pawiaka” (1931), „Księżnej Łowickiej” (1932), „Dziewczyna szuka miłości” (1937), „Geniuszu sceny” (1938).
N. zmarł 9 VII 1965 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Był działaczem Związku Artystów Scen Polskich, od r. 1959 zasłużonym członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu.
Ożeniony był z aktorką Antoniną z Lewandowskich (1880–1933), występującą ponad dwadzieścia lat na scenach warszawskich, następnie z Klarą z Pachmanów (ślub 7 VI 1934).
Słown. Teatru Pol., (bibliogr., ikonogr.); – Wosiek M., Historia teatrów ludowych. Polskie zespoły zawodowe, 1898–1914, Wr. 1975; – Grzymała-Siedlecki A., Świat aktorski moich czasów, W. 1957; – „Dzien. Pol.” 1965 nr 162 s. 2; „Gaz. Krak.” 1965 nr 161.
Barbara Berger